Fabrykowanie wiktymizacji. O błędach w badaniach grup szczególnie wrażliwych na przykładzie dokumentu „Sytuacja społeczna osób LGBTA w Polsce. Raport za lata 2019–2020”

Abstrakt

Artykuł poddaje krytyce metodologicznej i merytorycznej dokument „Sytuacja społeczna osób LGBTA w Polsce. Raport za lata 2019–2020”. Raport opisuje sytuację osób homoseksualnych, biseksualnych, transpłciowych i aseksualnych. Wiktymizacja tej grupy została przedstawiona jako wyższa niż jest rzeczywiście, co w tytule artykułu określone zostało jako „fabrykowanie wiktymizacji”. W artykule zostało przeanalizowane pojęcie „mikroagresji”, używane w raporcie. Zdaniem autorki nie nadaje się ono do pomiaru społecznej wiktymizacji, gdyż jest na to za szerokie i zbyt zideologizowane. Może ono oznaczać praktycznie wszystko, co osobie z mniejszości sprawia przykrość, także bez jakichkolwiek negatywnych intencji „sprawcy” czy „sprawców” mikroagresji. W raporcie przyjęto także zbyt szeroką definicję bezdomności oraz depresji. Powiązanie stanu psychicznego respondentów z sytuacją polityczną w Polsce nie zostało udowodnione. Krytyce poddany został także nielosowy dobór próby oraz niejasne zdefiniowanie grupy badawczej. Dla porównania przedstawione zostało badanie Eurostatu, z którego wynika, że stosunek społeczeństwa polskiego do części badanej grupy, czyli osób homoseksualnych i biseksualnych, bardzo się polepszył od 2015 r., a życzliwe nastawienie do związków partnerskich oraz małżeństw jednopłciowych rośnie szybciej niż w Unii Europejskiej. Omawiany dokument tymczasem stwierdza, że sytuacja wszystkich grup z akronimu LGBTA w ciągu ostatnich lat znacząco się pogorszyła.