Prześlij tekst
Nr 1 (183) (2010)
Artykuły

Regulacja prawna timesharingu w Hiszpanii

[Timeshare regulation in Spain]

  • Magdalena Dziedzic

Opublikowane 2010-03-31

Słowa kluczowe

  • timesharing,
  • Hiszpania,
  • Unia Europejska,
  • Spain,
  • European Union

Prawa autorskie (c) 2010 ILS PAS

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Jak cytować

Regulacja prawna timesharingu w Hiszpanii: [Timeshare regulation in Spain]. (2010). Studia Prawnicze The Legal Studies, 1 (183), 87-113. https://doi.org/10.37232/sp.2010.1.3

Abstrakt

Timesharing, który jest instytucją bardzo rozpowszechnioną, w tym w Hiszpanii, stanowi zarazem oryginalną konstrukcję prawną dotyczącą korzystania z rzeczy (głównie nieruchomości). W drodze umowy timesharingu, określony podmiot (nabywca) uzyskuje prawo do korzystania z rzeczy w oznaczonym czasie w każdym roku oraz zobowiązuje się w zamian do zapłaty wynagrodzenia. Jest to uprawnienie o charakterze periodycznym, polega ono na korzystaniu z nieruchomości w ciągu stosunkowo krótkich odcinków czasu w roku przez wiele lat, szczególnie często dotyczy ono nieruchomości położonych w atrakcyjnych miejscowościach turystycznych.

 

Timeshare purchasing has become an increasingly popular method of holiday planning. Timesharing is generally described and understood by lay purchasers as the purchase of a week or more stay in a recreational or resort property. The purchaser of such a right is entitled to use, occupy and possess the property during those weeks and for the corresponding weeks in subsequent years. Notwithstanding this general understanding of timeshare right by lay purchasers, timesharing presents some unique and interesting problems. This legal and business problems arise because timesharing is a relatively new industry and focuses mainly on time. Timeshare right intends to convert time into a tangible marketable commodity – a commodity sold in fifty-two week slices. This form of holiday planning appeals both to developers and vacationers because of the steady demand for vacation housing and the flexibility offered by this institution. This flexibility can be achieved because purchasers of such a timeshare right may exchange blocks of time with other timeshare purchasers – not only within their own resort, but also with timeshare holiday makers from resorts in other areas and even countries. As the timeshare industry has developed, some particular problems have been identified. Deceptive sales practices, inept management, and a shortage of buyer protection instruments have destroyed the industry’s image and encouraged the public pressure for increased regulation in many European countries and on the European level. As a result, the European Parliament and the Council put forward Directive 94/47/EC of 26 October 1994 on the protection of purchasers in respect of certain aspects of contracts relating to the purchase of the right to use immovable properties on a timeshare basis. Directive 94/47 has been transposed in Spain with Law 42/98 of December 15, on timesharing rights on immovable goods for tourist use and taxation norms. The aim of this article is to present Spanish Law 42/98 of December 15, on timesharing rights on immovable goods for tourist use and taxation norms. The article begins with the reference to the scope of application, the description of the purchaser and the vendor, and the legislative techniques to introduce them. Next, there is a definition of the contracts falling into the scope of Law 42/98 and the basic assumptions of them (the length of time, the payment of a certain global price, a real property right or any other right relating to the use of one or more immovable properties for a specified or specifiable period of the year.) Spanish law differs on one essential point: it establishes two ways of creating the right: a right in rem, or as rent of a house for some seasons under some special conditions. The next part focuses on the consumer protection instruments. Firstly, they are information duties with the information document. The vendor must be required to provide any person asking for information with a document, which contains a general description of the immovable property along with at least brief and accurate information on certain details listed in Law 42/98. Secondly, there are also some obligatory items which the contract must include. Thirdly, reference is made to the requirements with regard to form and language of the information document and the contract, together with the sanctions for non-compliance of them. Fourthly, the right of withdrawal is discussed, that the contract must include information on the right to withdraw from the contract, on the withdrawal period and formal requirements for exercising this right. Fifthly, the issue of prohibition of advance payments before the end of the withdrawal period is addressed. The article also provides some information with regard to private international law. Finally, there is a comparison of the legal solutions adapted in Polish Law transposing directive 94/47 with the solutions offered by Spanish Law. The last part of the article gives an overview of the new directive 2008/122 replacing the directive 94/47 and explains how the new directive differs from the old one.

Bibliografia

  1. Berger C.J., Timesharing in the United States, „American Journal of Comparative Law” 1990, nr 38, s. 131–151.
  2. Bernat P.A., Studio sobre la Directiva 2008/122/CE, de 14 de enero de 2009, relativa a la prtotección de los consumidores en los contratos de aprovechamiento por turnos de bienes de uso turístico, adquisición de productos vacacionales de larga duración, de reventa e intercambio, Revista para el análisis del derecho, Barcelona 2009.
  3. Biernat J., Timesharing [w:] E. Nowińska, P. Cybula (red.), Europejskie prawo konsumenckie a prawo polskie, Zakamycze, Kraków 2005, s. 341–377.
  4. Burlingame, An Introduction to Timesharing, 1982.
  5. Código Civil, z dnia 25 lipca 1889 r., Hiszpański Kodeks Cywilny.
  6. Dyrektywa 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie, Dz. U. L 280 z 29.10.1994 r., s. 83–87.
  7. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Tekst mający znaczenie dla EOG), Dz. U. L 33 z 3.02.2009 r., s. 10–30.
  8. El Decreto 117/1997, z dnia 6 września 1997 r., del aprovechamiento por turno de bienes inmuebles [Dekret w sprawie korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału].
  9. El Decreto 272/1997, z dnia 27 listopada 1997 r., sobre regulación de los alojamientos en régimen de uso a tiempo compartido [Dekret w sprawie korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału].
  10. El Decreto Real 515/1989, z dnia 21 kwietnia 1989 r., sobre protección de los consumidores en cuanto a la Información a suministrar en la compraventa y arrendamiento de Viviendas [Dekret królewski o ochronie konsumenta w zakresie obowiązku informacyjnego w umowach najmu i sprzedaży nieruchomości].
  11. Fuchs B., Timesharing w obrocie międzynarodowym (aspekty kolizyjno-prawne), „Rejent” 2001, nr 7-8, s. 49–59.
  12. Fuchs B., Timesharing w prawie polskim (uwagi na tle ustawy z dnia 13 lipca 2000 r.), „Rejent” 2001, nr 4, s. 40–55.
  13. Fuchs B., Timesharing w prawie prywatnym międzynarodowym, „Gdańskie Studia Prawnicze” 1999, nr 5, s. 89–104.
  14. Fuchs B., Timesharing, „Rejent” 1997, nr 4, s. 33–51.
  15. García G.A., La protección de los consumidores respecto a determinados aspectos del aprovechamiento por turno de bienes de uso turístico, los productos vacacionales de larga duración, la reventa y el intercambio, „El Consultor Inmobiliario” 2008, nr 92.
  16. Gołaczyński J., Timesharing – zagadnienia kolizyjnoprawne, „Rejent” 2001, nr 7-8, s. 60–81.
  17. Gospodarek J., Prawo Turystyczne w zarysie, Oficyna Wydawnicza "Branta", Bydgoszcz-Warszawa 2003.
  18. Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzona w Lugano dnia 16 września 1988 r., Dz. U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132.
  19. Łętowska E., Europejskie prawo umów konsumenckich, C.H. Beck, Warszawa 2004.
  20. Ley 26/1984, z dnia 19 lipca 1984 r., General para la Defensa de los Consumidores y Usuarios [Ustawa o ochronie konsumentów i użytkowników].
  21. Ley 7/1995, z dnia 6 kwietnia 1995 r., de Ordenación del Turismo de Canarias [ Ustawa turystyczna Wysp Kanaryjskich].
  22. Ley no 42/98 de 15.12.1998 sobre derechos de aprovechamiento por turno de bienes inmuebles de uso turístico y normas tributaries [Ustawa o prawie do korzystania z nieruchomości o charakterze turystycznym i zasady opodatkowania], Boletín Oficial del Estado 1998, nr 300, s. 42.076.
  23. Ley TRLGDCU – Real Decreto Legislativo 1/2007 z dnia 16 listopada 2007 r., la Ley General para la Defensa de los Consumidores y Usuarios y otras leyes complemetarias [Ustawa o ochronie konsumentów i użytkowników oraz inne przepisy uzupełniające].
  24. Loranc J., Timesharing w polskim prawie cywilnym, „Rejent” 2002, nr 11, s. 68–91.
  25. Mendez Y.C., Timesharing and Realty Interests under the Martin Act: Consumer or Investor Protection?, „Fordham Urban Law Journal” 1989, nr 4.
  26. Nestorowicz M., Prawo turystyczne, Warszawa 2009.
  27. Nestorowicz M., Wprowadzenie [do Dyrektywy 94/47 z 16.04.1994 r. o ochronie nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów o nabyciu prawa do korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału], „Kwartalinik Prawa Prywatnego” 1997, nr 3.
  28. Orzeczenie CA Castellón z 4 maja 2001 r. w sprawie Fernando R. M. i Jacinta F. P. przeciwko ‘Mundivac S. A.’ i ‘Aqualandia S. A.’.
  29. Orzeczenie CA Valencia z dnia 16 lipca 2001 r., w sprawie Hermann T. i Imgard T. przeciwko ‘Olivia Beach TitleLlimited’ i ‘Amapola Holiday Marketing Ltd.’.
  30. Orzeczenie sądu SAP w Alicante z dnia 17 października 2000 r., AC 2000, 2409.
  31. Orzeczenie sądu SAP w Almería z dnia 5 lutego 2004 r., AC 2004, 442.
  32. Orzeczenie sądu SAP w Cantabrii z dnia 24 maja 2004 r., AC 2004, 869.
  33. Orzeczenie sądu SAP w Castellón z dnia 20 maja 2002 r., AC 2002, 1065.
  34. Orzeczenie sądu SAP w Las Palmas z dnia 22 listopada 2003 r., AC 2003, 1928.
  35. Orzeczenie sądu SAP w Madrycie z dnia 28 października 2004 r., AC 2004, 834.
  36. Orzeczenie sądu SAP w Valladolid z dnia 31 grudnia 2002 r., JUR 2003, 35404.
  37. Orzeczenie sądu SJPI w Viscaya z dnia 30 czerwca 2004 r., AC 2004, 994.
  38. Orzeczenie sądu SSAP w Alicante z dnia 24 lipca 2002 r., JUR 2002, 248623.
  39. Orzeczenie sądu SSAP w Baleares z dnia 11 grudnia 2001 r., JUR 2001, 64982.
  40. Orzeczenie sądu SSAP w Baleares z dnia 23 lutego 2004 r., JUR 2004, 83499.
  41. Orzeczenie sądu SSAP w Baleares z dnia 9 października 1997 r., AC 1997, 2084.
  42. Orzeczenie sądu SSAP w León z dnia 10 marca 2004 r., JUR 2004, 106618.
  43. Orzeczenie sądu SSAP w Malaga z dnia 24 lutego 2004 r., AC 2004, 779.
  44. Orzeczenie sądu SSAP w Santa Cruz de Tenerife z dnia 11 marca 2001 r., JUR 2002, 162056.
  45. Orzeczenie sądu SSAP w Santa Cruz de Tenerife z dnia 13 lutego 1999 r., AC 1999, 4118.
  46. Orzeczenie sądu SSAP w Santa Cruz de Tenerife z dnia 23 września 2002 r., JUR 2002, 18472.
  47. Orzeczenie sądu SSTS w Santa Cruz de Tenerife z dnia 10 grudnia 2002 r., JUR 2003, 73899.
  48. Orzeczenie sądu SSTS w Santa Cruz de Tenerife z dnia 11 marca 2002 r., JUR 2002, 162056.
  49. Orzeczenie sądu SSTS w Santa Cruz de Tenerife z dnia 16 września 2002 r., AC 2002, 2342.
  50. Orzeczenie sądu w Barcelonie z dnia 3 września 2007 r., JUR 2007, 330957.
  51. Orzeczenie sądu w Burgos z dnia 13 kwietnia 2007 r., AC 2007, 1634.
  52. Orzeczenie sądu w Cantabria z dnia 24 maja 2004 r., AC 2004, 869.
  53. Orzeczenie sądu w Castellón z dnia 20 maja 2002 r., AC 2002, 1065.
  54. Orzeczenie sądu w Las Palmas z dnia 13 lipca 2002 r., JUR 2002, 261367.
  55. Orzeczenie sądu w Las Palmas z dnia 27 maja 2002 r., JUR 2002, 259189.
  56. Orzeczenie sądu w Madrycie z dnia 17 września 2007 r., JUR 2007, 325698.
  57. Pogłódek P., Użytkowanie timesharingowe w prawie polskim, „Rejent” 2002, nr 10, s. 83-97.
  58. Pollack E.H., Time-sharing, or time is money but will it sell?, „Real Estate Law Journal” 1982, nr 10, s. 281–301.
  59. Potter E., Timeshares. An expanding travel market, Hous. Chron., 1992.
  60. Preussner-Zamorska J., Traple E., Timesharing – nowa instytucja prawa polskiego, uwagi na marginesie projektu ustawy, „Kwartalnik Prawa Prywatnego” 1998, nr 3, s. 537–547.
  61. Reclamaciones de Consumo, Derecho de consumo desde la perspectiva del consumidor, Cizur Menor 2008.
  62. Rey M.I., La nueva regulación europea de la figura del aprovechamiento por turno de bienes de uso turístico, de adquisición de productos vacacionales de larga duración, de reventa y de intercambio: la Directiva 2008/122/CE, Negocios nr 222, 2009.
  63. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I), Dz. U. L 177 z 4.07.2008 r., s. 6–16.
  64. Savage M.L., Lancaster C.M., Bougopoulos N.C., Time Share Regulation. The Wisconsin Model, „Marquette Law Review” 1994, nr 4.
  65. Schulte-Nölke H., Twigg-Flesner Ch., Ebers M., EC Consumer Law Compedium – Comparative Analysis, 2008.
  66. Stecki L., Timesharing, Dom Organizatora, Toruń 2002.
  67. Stefanicki R., Informacje jako środek ochrony słabszej strony umowy w prawie wspólnotowym, „Studia Prawnicze” 2008, nr 1, s. 65–84.
  68. Travel Vac SL v. Manuel Jose Anhelm Sanchis, C-423/97 z 22.04.1999 r.
  69. Ustawa z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustawy Kodeks Cywilny, kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece, Dz. U. z 2000 r. Nr 74, poz. 855.
  70. Zacharasiewicz M., Trust w praktyce polskich sądów i notariatu, „Rejent” 2004, nr 3–4, s. 234–258.
  71. Zaradkiewicz K., Ochrona nabywców timesharingu w projekcie ustawy Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego, „Przegląd Legislacyjny” 2000, nr 1, s. 22–58.