Podstawowe problemy prywatyzacji we Francji

Abstrakt

Prywatyzacja była niewątpliwie pomyślana jako instrument mający zniwelować skutki nacjonalizacji przeprowadzonej w 1982 r. Zgodnie z art. 34 konstytucji francuskiej podjęcie decyzji dotyczącej transferu własności przedsiębiorstw publicznych do sektora prywatnego należy do ustawodawcy. W związku z tym uchwalono ustawę z 2 lipca 1986 r., która upoważniła rząd do sprywatyzowania 65 przedsiębiorstw państwowych. Jednocześnie, ustawa ta upoważniła rząd do określenia w terminie sześciu miesięcy: reguł wyceny, sposobów prawnych transferu, warunków płatności, instrumentów ochrony interesu państwowego o, zasad ochrony praw akcjonariatu pracowniczego oraz reżimu finansowego transferu i zbywania akcji.

Konsekwentnie do zasady konstytucyjnej, reguły te powinny być określone w akcie prawnym rangi ustawy lub przynajmniej w akcie o odpowiedniej do ustawy randze, tzn. w ordonnance. Początkowo rząd wybrał tryb ordonnance. Projekt przez niego przygotowany nie został podpisany przez prezydenta, co zmusiło rząd do zmiany procedury. Projekt został przedłożony pod obrady parlamentu i ostatecznie uchwalony jako ustawa z 6 sierpnia 1986 r. o sposobach prawnych i finansowych przeprowadzenia prywatyzacji przedsiębiorstw wymienionych w ustawi e z 2 lipca 1986 r. Tak więc reżim prawny prywatyzacji był wyznaczony przez dwie ustawy, z których pierwsza (z 2 lipca 1986 r.) rozstrzygała zasady dopuszczalności prywatyzacji, a druga (z 6 sierpnia 1986 r.) przesądziła o sposobach jej przeprowadzenia – regulowała bowiem cztery zasadnicze kwestie:

• reguły wyceny przedsiębiorstw objętych prywatyzacją,
• sposoby przejścia kapitału państwowego do sektora prywatnego,
• zasady ochrony uprzywilejowanych grup nabywców akcji lub interesów uznanych przez ustawodawcę za godne ochrony,
• instrumenty ochrony spółek sprywatyzowanych.

Privatisation was undoubtedly conceived as an instrument intended to offset the effects of the nationalisation carried out in 1982. According to Article 34 of the French Constitution, it is up to the legislator to decide on the transfer of ownership of public enterprises to the private sector. Consequently, the Act of 2 July 1986 was passed, which authorised the government to privatise 65 state-owned enterprises. At the same time, this Act authorised the government to specify, within a time frame of six months: the valuation rules, legal methods of the transfer, payment condition, state interest protection instruments, rules protecting the right of employee shareholders and the financial regime of share transfer and disposal.

In line with the constitutional principle, these rules should be set out in an act of statutory rank or at least in an act of rank to a corresponding to an official statute, i.e. in an ordonnance. Initially, the government opted for the ordonnance mode. The draft prepared by the government was not signed by the president, which forced the government to change the procedure. The draft was submitted to parliament and finally enacted as the Act of 6 August 1986 on the legal and financial methods of carrying out the privatisation of enterprises listed in the Act of 2 July 1986. Thus, the legal regime of privatisation was determined by two Acts, the first of which (of 2 July 1986) resolved the principles of admissibility of privatisation, and the second (of 6 August 1986) determined the methods of privatisation implementation - for it regulated four fundamental issues:

• valuation rules for the privatised companies,
• the ways in which state capital was transitioning to the private sector,
• rules for the protection of privileged groups of the buyers of shares or interests deemed worthy of protection by the legislator,
• instruments to protect the privatised companies.